Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

Αγαπημένη μου μικρή πατρίδα...






Αγαπημένη μου μικρή πατρίδα...







Αγαπημένη μου μικρή πατρίδα, λατρεμένη μου Μήθυμνα, σου στέλνω μήνυμα πως έρχομαι. Έρχομαι να ζήσω, για λίγο, στους ρυθμούς της καρδιάς σου. Τα δελτία λένε ότι ο καιρός θα είναι καλός. Το ελπίζω. Κι ακόμα ελπίζω ότι θα σε βρω να έχεις βγάλει πια τα χειμωνιάτικα και θα φοράς ήδη τα καλά σου. Τα ανοιξιάτικα. Κι αν θα ’σαι... μόνη. Ή σχεδόν μόνη. Ακόμα καλύτερα. Είναι κάπως νωρίς νομίζω για να έχεις κόσμο τώρα. Ξέρεις, αυτούς τους γνωστούς εννοώ, του καλοκαιριού, αυτούς τους παρδαλούς εισβολείς και θορυβώδεις βιαστές της ηρεμίας και της γαλήνης σου. Οπότε, θα μπορέσω να απολαύσω πλέρια τη θαλπωρή της αγκαλιάς σου. Μετρώ τον χρόνο, αδημονώ να σε συναντήσω. Όπως θα καταλαβαίνεις, αθεράπευτη εξακολουθεί να είναι η νοσταλγία μου και γίνεται ακόμα πιο έντονη όσο πλησιάζει η ώρα. Το ταξίδι είναι μπροστά.





Άργησα βλέπεις κάτι μήνες, μα δεν σε ξέχασα. Κι όπως πάντα, εσύ έχεις τρόπους να μου χαρίζεις αυτή τη συγκίνηση κάθε φορά που ετοιμάζομαι να έρθω κοντά σου. Είμαι -και το ξέρεις- ο αιώνιος εραστής σου. Είσαι ο γενέθλιος τόπος μου. Είμαι κάτι από σένα και είσαι κάτι από μένα.





Σε φαντάζομαι, που λες, μέσα στην εαρινή φορεσιά σου, την πολύχρωμη. Θα είσαι η αποθέωση της ομορφιάς, μες τα τόσα πλουμίδια σου. Έτσι, όπως συνήθως, ντύνεσαι την Άνοιξη. 


Με το κόκκινο της παπαρούνας στη Ντάπια. 




Το κιτρινόασπρο του χαμομηλιού στον κάμπο. 








Το βαθυπράσινο των πεύκων εκεί στα Τσαμάκια. 






Το μενεξελί απ’ τα κρεμαστά σαλκίμια της αγοράς σου.




Το κίτρινο της Εφταλούς.



Το κεραμιδί της τερακότας από τις στέγες.






Το γκρίζο της πέτρας του κάστρου και των σπιτιών σου.






Αμ’ κι αυτό το βυσσινί που έχουν τα ξύλινα παράθυρα; Δένει τόσο πολύ με την πέτρα που σε κάνει μοναδική. 




Και... μπροστά σου, το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας να σταματά εκεί όπου συναντά την αρμονία του ορίζοντα. Εκεί όπου δεν υπάρχουν όρια, ούτε αρχή. Ούτε ευθείες γραμμές. 






Και καθώς ο ήλιος θα δύει αντίκρυ σου, θα σου ρίχνει για σάλι αυτό το γλυκό ροδαλό του χρώμα.





Ένα ουράνιο τόξο εφήμερων χρωμάτων. Απαράμιλλες κόκκινες, πράσινες, μενεξελί, άσπρες, κίτρινες και γαλάζιες αποχρώσεις συνδυασμένες σε μια τέλεια αρμονία. Όλα αυτά τα χρώματα της φύσης και τ’ άλλα των ανθρώπων προσδίδουν μια ιδιαίτερη μαγεία και συμπληρώνουν αρμονικά το παζλ, τη γνώριμη εικόνα του γενέθλιου τόπου.



Δεν ξέρω αν αισθάνεσαι καλά, έτσι όπως στα λέω, αν θα έπρεπε να τα κρατήσω μέσα μου... μυστικά, ή προτιμάς να τα φυλάξεις εσύ. Εκεί ανάμεσα στα πέτρινα καλντερίμια σου. Μη τύχει και μας καταλάβουν...





Έρχομαι για να ζήσω και να νιώσω την απλότητα της Μεγάλης Εβδομάδας των Παθών. Την πνευματική αναγέννηση μέσα στην αναγέννηση της φύσης. Να συναντήσω, γαλήνιος κι αποκαθαρμένος, στα κατανυκτικά απόδειπνα, τον Ιησού παρόντα. Στην ίδια εκκλησία, στολισμένη με τις μαβιές ταινίες. Πάνω στον ίδιο Σταυρό... για να με πάει πέρα από τη νοσταλγία και τη λαχτάρα, στη συγκίνηση, στην ανάταση... στην ελπίδα.



Χαίρε Κοινή και Σπάνια! Χαίρε Μήθυμνα των θαυμάτων. Σου υπόσχομαι, λοιπόν, εκεί θα είμαι. Νυν και αεί δικός σου...


Στράτος Δουκάκης

1 σχόλιο:

Μηθυμναίος είπε...

Ήταν εκείνο το γλυκύτατο Πάσχα του 2007, Αντώνη μου, κι έρχεσαι τώρα καλοκαιριάτικα, τέσσερα χρόνια μετά, να «κρεμάσεις» τούτο -σαν φακελάκι με άρωμα μνήμης- για να μην αφήσεις να ξεθωριάσει ούτε η αγάπη ούτε τα χρώματα της αγαπημένης μας μικρής πατρίδας…

Υ.Γ. Καμιά φορά και τ’ ανοιξιάτικα... γράφονται καλοκαίρι...