Ο Μόλυβος του Άγγελου

Για ένα ζωγράφο , αυτό που κάνει το Μόλυβο να ξεχωρίζει είναι το φως του . Παιγνιδιάρικο , χρυσοκίτρινο στα φωτεινά του σημεία , με γκριζομόβ τόνους στα σκιερά , αναδεικνύει τον τόπο σ'ένα καταλυτικό μεσαιωνικό χωριό , κάνοντάς το να χορεύει ένα μακρόσυρτο ανατολίτικο ροκ .

Όταν τον πρωταντίκρυσα , γύρω στο 1973 , το λιμάνι ήταν λουσμένο από ένα νωχελές αυγουστιάτικο φως . Οι ψαράδες τακτοποιούσαν τα ψάρια σε κάσες . Εκεί ο Χρήστος ο Τσαπώνης , ο Σαρδέλας , ο Θεραπιώτης . Πιο πέρα , ο Μιχάλης  ο Κούκος σγούριζε ένα χταπόδι . Όλη η ψυχή του Μολύβου . Οι τουρίστες ελάχιστοι . Κάτι περίεργοι διανοούμενοι με μακριά μαλλιά που δεν εντάσσονταν στα ανύπαρκτα τότε , " πακέτα " των τουριστικών γραφείων . Ξεκούραστοι και διαθέσιμοι οι κάτοικοι , γίνονταν ένα μ'αυτούς , συνομιλώντας σε μία γλώσσα , μεσ'απ'την κοινή τους αγάπη για το Μόλυβο .

Ο Μόλυβος , τότε , γιόρταζε κάθε βράδυ στα καφενεία του . Τα τάβλια σταματούσαν και τα τζουκμπόξ άρχιζαν να παίζουν τα τελευταία του Μπιθικώτση . " Ο κυρ - Θάνος πέθανε παραπονεμένος ... " . Ο Τσαπόνης έβγαζε απ'τηντσέπη του δυο " ξηρήκια " τυλιγμένα σ'εφημερίδα και ο Περικλής τα 'ριχνε στα κάρβουνα . Τα καραφάκια δάσος στα μικρά μαρμάρινα τραπέζια . Πρόσκαιρα , όμως , γιατί σε λίγο η Νόρμα θ'ανέβαινε σ'αυτά να χορέψει τσιφτετέλι .  ( ΑΓΓΕΛΟΣ ΡΑΖΗΣ )